Oksana Bagriy o twórczości Edy Yukov

W twórczości Edy Yukov proces przenikania się dwóch, na pierwszy rzut oka niezależnych dziedzin artystycznych, jest niezwykle silny. Twórczyni prowadzi nieustającą grę miedzy słowem a obrazem.

Począwszy od cyklu prac rozpoczętego w 2016 r. pod tytułem What do you really want? Gdzie słowo staje się częścią dzieła, a siły oddziaływania słowa i obrazu na odbiorcę wzmacniają intensywność przekazu. Zwięzłe hasła znaczą wyjątkowo wiele. Tego typu działania znane są z czasów średniowiecznych, m.in.  dzieło Nicolasa Poussina Et in Arcadia ego. Fascynacja artystki sztuką mistrzów renesansu i baroku jest dla widza czytelna. Swobodna interpretacja malarska znanych dzieł starych mistrzów wraz z nakładanym zapisem znaków mówią o współczesnym wydźwięku używanego języka. Liternictwo które można spotkać w dziełach ulicznych artystów graffiti i sztuki street artu wraz z autorskim krojem pisma niezwykle harmonijnie współgrają z malarską warstwą wizualną na płótnie. Słowo werbalne, na znaczeniu którego skupia się uwaga widza staje się przedmiotem wzbogaconym o wizualną ornamentalność użycia pisma.

Słowo pisane figuruje w każdym z powstałych cykli. Widnieje jako zapis intymnych przemyśleń i wewnętrznych rozmów twórczyni.

Możemy odczytać cytaty z klasyki literatury i kinematografii, takich jak Alice’s Adventures in Wonderland, czy kultowego filmu XX wieku Matrix. Poezja  przeplata się z myślami artystki, jej marzeniami, czasem opisem snów. Widz zostaje dopuszczony do bardzo osobistych treści. Są to dwa sposoby komunikacji artystki z odbiorcą. Nie dopuszcza ona do jednej tylko formy przekazu.

Tak właśnie charakteryzuje się kolejny cykl MoonBook. Efemeryczny, zainspirowany sztuką japońskich wizerunków kobiecych: Bijing-ga - obrazy pięknych kobiet. Artyści tworzący w tym nurcie, często pokazywali kobiety podczas wykonywania codziennych czynności, w szczególności upodobali sobie motyw kąpiących się piękności. Za sprawą przemian na polu zarówno politycznym, jak i społeczno-kulturowym związanych z okresem Meiji, w XIX wieku bijin-ga zaczęły być tworzone przez same kobiety. Jedną z nich była Uemura Shōen, która stała się prekursorką postrzeganą jako silna, niezależna kobieta w dynamicznie zmieniającym się świecie zdominowanej przez mężczyzn epoki Taishō.